پسرم کسرا

خدا را آنجا دیدم که همه خواستند کسی را تنها بگذارند و او نخواست همه خواستن کسی را به ارج برسانند و او نخواست نمیدونم چرا این جمله این روزا مدام  از ذهنم میگذره اتفاقات زیادی   افتاد بالا و پایین رفتن واومدن هایی پیش اومد.  امروز که پشت سرم  نگاه میکنم فقط میتونم شاکر خدا باشم به خاطر تک تک اون اتفاقات و تجربه ها و ممنونم به خاطر  آدمهایی که امروز کنارشون آرومیم     ...

  نوشتن کاریه که همیشه منُ به چالش میکشه بهم کمک میکنه بهتر ببینم انگار یه نفر سومی میاد وسط داد وبیدادای  مغزم بهم میگه این  راهِ این چاه البته نه که من الزاما راهُ انتخاب کنم ولی حداقل با دید باز چاهُ انتخاب میکنم همین میل به نوشتن منُ کشوند سمت پیدا کردن جاهای جدید واسه نوشتن و پیدا کردن نی نی وبلاگ میتونم به جرات بگم جزو اولین گروهی بودم  که تو نی نی وبلاگ واسه این وروجکی که واسه خودش دیگه حالا مردی شده اکانت ساختم اوایل با این فکر که خودش بعدا بزرگ میشه میخونه خوشش میاد مینوشتم اما بعد از مهاجرت و قبول این واقعی...

سال 2019 رو ایران شروع کردیم د رکنار خانواده هامون چقدر امنیت هست تو این یه کلمه "خانواده" هیچ چیز، تحت هیچ شرایطی نمیتونه جای خالیشُ پر کنه حتما هم لازم نیست مهاجرت کنی یا دور باشی ازشون تا بدونی بودنشون چه نعمتیه و کنارشون چه آرامشی     عمرشون پر برکت سایه شون مستدام       ...